Veluwe

Dit is de heide ergens op de Veluwe. Het is het einde van de middag in de lente. Het is bewolkt en de zon staat wat lager aan de hemel, maar nog wel achter de wolken. De wolken laten een ruig patroon zien, het waait ook. In het midden zijn de bomen groen, met frisse bladeren. Maar het eenzame kale struikje in het midden trekt eigenlijk toch de meeste aandacht. Het is niet gelijk helemaal duidelijk wat het hoofdonderwerp in deze compositie is, maar je oog blijft wel rondgaan en kijken.

Helemaal vooraan is het een drukke bedoeling van gras, bladeren, takken en bramen. Als je goed kijkt zijn al die takjes niet individueel geschilderd (zie close-up hieronder), maar is het een patroon van verfvlekken die de illusie geven dat het ruige vegetatie is. Want eigenlijk is dat schilderen: Vlekken verf moeten een illusie creëren. Want ook hier geldt: Als je het gelooft, dan zie je het, dan is het er ook.

This is the heath on the Veluwe. It’s late afternoon in spring. It is cloudy and the sun is a little lower in the sky, but still behind the clouds. The clouds show a rough pattern, it is also windy. In the middle the trees are green, with fresh leaves. But the lonely bare bush in the middle actually attracts the most attention. It is not immediately clear what the main subject is in this composition, but your eye keeps moving around and looking..

At the very front there is a busy area of grass, leaves, branches and blackberries. If you look closely, all those twigs are not individually painted (see close-up below), but it is a pattern of paint spots that give the illusion that they are rough vegetation. Because that’s actually what painting is: Spots of paint are supposed to create an illusion. Because here too the following applies: If you believe it, you see it and then it is there.